Monthly Archives: January 2010

Jan 30 2010

38 weken en 1 dag

Posted on by

En manlief en ikzelf spendeerden een hele nacht in de materniteit.

Het resultaat: niks, nul, noppes – geen baby dus. Iets waar de vijf andere vrouwen op de afdeling gisterennacht wel in slaagden. Het was volle maan…

Om vier uur begon het onbehagelijk gevoel en de pijn. Na veel wikken en wegen toch maar dochter in auto gestopt en afgezet bij onze bevallings-opvang. Daarna direct doorgereden naar AZ Sint-Lucas.
Tegen zeven uur waren we daar en begonnen de weeën goed door te komen. Eerst geloofde manlief er niet in, maar toen precies wel.
Ik werd aan de monitor gelegd en had netjes weeën om de 2 a 3 minuten. Na een half uur was er al een kleine centimeter opening bij. ‘t Is voor vannacht, waren de vroedvrouwen het eens. En ze startten met de antibiotica die ik voor de bevalling moest krijgen. Minimum twee dosissen met vier uur tussen.

De weeën bleven duren maar waren goed op te vangen. Om 12 uur kreeg ik de tweede dosis antibiotica. Al lachend zei ik dat ik niet verwacht had die tweede dosis te halen. En  toen… toen stond ik op uit het bed en leek het voorbij. Niet meer bibberen, ik voelde mij plots prima. En heel af en toe nog wat pijn maar geen echte weeën meer.

Balen natuurlijk als je op de gang vrouwen in arbeid hoort en baby’s hoort geboren worden. Nog nooit heb ik mij zo nutteloos gevoeld. Een (vrij) onvriendelijke vroedvrouw kwam kijken en concludeerde dat we beter naar huis konden. Volgens haar had ik zelfs nog minder opening dan toen ik arriveerde.

Gelukkig kwam toen de vriendelijke vroedvrouw (dezelfde als bij Fiona’s geboorte) en die raadde ons aan toch nog wat te slapen en te wachten op het oordeel van mijn gynaecoloog. Die was namelijk van wacht en zou die nacht zeker nog langskomen.
Deze morgen hoorden we dat ze was langsgeweest (we hadden allebei een paar uurkes geslapen) en dat ze nog wilde wachten (met de vliezen te breken, zodat het zou doorzetten), aangezien het nog twee weken te vroeg was. Nog maar eens aan de monitor en ik had om de 10 minuten een wee. Maar verder geen vooruitgang.

En dus keerden manlief en ik zonder baby terug naar huis. Balen is me dat. Het kan voor ieder moment zijn, aldus de laatste vroedvrouw. Maar ik voel dus NIKS he.
Ok, ik heb de antibiotica gehad. En hoef dus minder ongerust te zijn als ik de volgende keer de dosissen niet meer haal. En misschien was een blaasontsteking de oorzaak van alle ongemak. Maar die zou nu ook verdwenen moeten zijn.

Jan 29 2010

Plant

Posted on by

Zo…

We weten weer dat Linda de slimste is… alhoewel ik het vooral een kwestie van geluk vond. Ik was meer onder de indruk van de kennis van Bent Van Looy.
Ondertussen is de helft van mijn doopsuiker al klaar. Waar De Slimste Mens niet allemaal goed voor is. Manlief heeft gisteren trouwens ook zijn steentje bijgedragen met doosjes plooien.

Gisteren was het balen: het bakje van de bank was spoorloos, en dan was de factuur die ik moest betalen spoorloos. De inkt van de printer is net op als je de definitieve versie van het kaartje wilt printen.
Vervolgens moest ik nog een paar mailtjes sturen voor dingen waar ik dringend op aan het wachten ben (onder andere de enveloppen voor de geboortekaartjes!). Maar zie, deze morgen is alles goed gekomen. Ik heb eindelijk antwoord gekregen.

Voor de rest lopen we nog altijd rond. De baby en ik. Hij/zij is volop een weg naar buiten aan het zoeken, heb ik de indruk. Zo veel gewroetel. Ik voel me er echt ambetant bij. Overal pijntjes en krampen en weet ik veel. Wat me alleen maar nerveuzer en banger maakt voor de bevalling. Iets wat ik de vorige keer niet had, maar ja, toen wist ik nog niet wat me boven het hoofd hing.
Iemand tips om het weer wat beter te zien zitten? Truukjes om niet in paniek te raken bij elke pijnscheut?

Laat maar komen. En nu ga ik weer de plant gaan uithangen.

Jan 28 2010

38 weken

Posted on by

Het einde is in zicht. Het kan voor ieder moment zijn.

Dat kennen we. Dat zei de gynaecoloog de vorige keer ook. En een week later lag ik weer op die stoel. En de week daarna nog eens. Tot ik op 41 weken en 4 dagen werd ingeleid. Al wat ik kan denken is: binnen de maand is er hier een baby bij.

Bijna had ik gezegd een baby extra, want Fiona laat zich de laatste tijd wel vaker van die kant zien. Last van de zwangerschapshormonen? Veel wenen, veel trunten… Het zijn natuurlijk wel rare tijden. Een huis dat overhoop ligt, een moeder die weinig mobiel is. Gelukkig dat ze naar de creche gaat, waar er nog enige stabiliteit is.

Gisteren op controle bij de gynaecoloog. Geen kilo’s bij voor de mama, ondanks de buik die gigantische proporties aanneemt. Mijn huid heeft elke rekbaarheid verloren, wat zich – helaas- vertaalt in striemen. Hoe groot de schade is, kan ik niet zeggen want ik kan net nog het bovenste van mijn buik aanschouwen. Al de rest daarbuiten blijft een vage werkelijkheid.
De baby daarentegen, die doet het zeer goed. Een stevige, krachtige baby – aldus de dokter. Dat vertaalt zich ook in een immens gewicht, toch volgens de schattingen. We spreken van 3.7 kilo and counting. Maar hoe betrouwbaar zijn die schattingen? We zullen zien. ‘t Zal in ieder geval geen kasplantje zijn.

En voor de rest alles prima. Ik ben nu zo’n 12 kilo bijgekomen. Iets minder dan van Fiona. Net als bij haar is alles eigenlijk klaar voor de bevalling. Maar de vorige keer heb ik ook nog een paar weken met drie centimeter rondgelopen.
Het slechte nieuws is dat ik weer positief heb getest op GBS (streptokokken). Dat betekent antibiotica bij de bevalling.
Plan A is twee dosissen, met vier uur er tussen, voor de baby er is. Maar de vorige keer is dat maar net gelukt. Bij een tweede alle kans dat het nog sneller gaat.
Dus is er plan B. De baby op kweek zetten. Niet helemaal maar toch een aantal testen om te zien of hij/zij niet besmet is. Ik vrees dus dat ik weer een paar nachten ziekenhuis aan mijn been heb. De vorige keer moest ik minstens twee nachten blijven. Om zeker te zijn dat er geen besmetting is. Maar dat moeten we er dan voor over hebben zeker?

Van mij mag de baby nog eventjes blijven zitten. Tot onze beneden geschilderd is. En het hier wat opgeruimd is. En ik zal maar zwijgen over het geboortekaartje en de doopsuiker zeker?

Jan 27 2010

Stil

Posted on by

Het is hier stil. Stilte die af en toe onderbroken wordt door een NEEN van onze oudste. De aankomende peuterpuberteit, het is me wat. Ze gooit zich (voorlopig) nog niet op de grond en ze krijgt nog geen krijsbuien. Daarmee kan ik nog leven.

Stilte voor de storm. De tijd naar ons tweede boeleke begint te korten. Helaas worden mijn to-do-lijstjes er niet korter mee. Beneden een bouwwerf waar dringend geschilderd moet worden. Op de bureau hele stapels met te sorteren: was, boeken, papieren… En dan boven een paar half afgewerkte valiezen, nog te maken doopsuiker en een maxi cosi waar nog werk aan is.
Om nog maar te zwijgen van al het Werk wat nog moet gebeuren – want officieel ga ik pas na vrijdag met bevallingsverlof.

Zo ‘s morgens vroeg overvalt mij het idee dat het allemaal wel meevalt hier. Want wij zijn in goede gezondheid en hebben niks te kort. Alle materiele beslommeringen vallen weg als je leest hoe mensen vlak voor de bevalling, in die tijd van blijde verwachting, geconfronteerd worden met een persoonlijk verlies. Daar wordt een mens pas stil van.

Jan 23 2010

Nostalgie

Posted on by

Om ons huis er straks wat presentabel te laten uitzien als we het gaan verkopen en ook omdat ik na een kwartier werken al moet stoppen wegens vermoeidheid/buikpijn/rugpijn, ben ik aan het grasduinen in ons (digitaal) foto-archief, met de bedoeling om een aantal fotocanvassen te maken voor aan onze kale muren.

En daar word ik zo nostalgisch van.
Zo van: zie, dat is al zo lang geleden. Goh, wat hadden we toen een zee van tijd. Of, wat ben ik veranderd in al die jaren. Soms stuit je daarbij ook op foto’s waarbij je eerst een kwartier moet nadenken voor je weet wat je daar precies aan het doen was.

DSC01078

Toch wel even moeten nadenken hoor… een muur in het blauw aan het verven?
Maar toen wist ik het weer: ik moest de muur van onze toekomstige douche behandelen met een product tegen het vocht.

Jan 20 2010

Vooruitgang

Posted on by
  • Fiona haar wonde werd deze morgen (met man en vrouw) verzorgd en het merendeel van de klevertjes is verwijderd. Ze vond het ABSOLUUT niet leuk maar ze is er nog niet van af. Het moet nog veel ontsmet worden en hopelijk groeit het snel dicht.
  • Naar goede traditie kon ik vannacht niet goed slapen (na twee goede nachten) en had ik weer veel last van harde buiken. Ik denk dan altijd: als er zo centimeters bijkomen, dan nemen we dat er wel bij. Maar ik wil best nog een paar weken rondlopen.
  • Gisteren werd de doopsuiker geleverd. Joepi! Alweer een zorg minder. Zodra ik tijd heb, en het hier wat opgeruimd raakt, kan ik beginnen vullen.
  • De eerste print van het kaartje is er. Eerste reactie van manlief (voor hij begon): “Wat heb ik mezelf nu weer aangedaan?” Tsja, dat komt ervan als je zelf je kaartje wilt (laten) ontwerpen en ook instaat voor het printen en verzenden. En daarbij, ik heb hem verzekerd dat ik na de geboorte gerust zal willen wisselen, als hij een paar voedingen van mij overneemt.
  • Daarnet ben ik de kaartjes voor de geboortelijst gaan halen en heb ik nog snel een paar spullekes op de lijst gezet. Conclusie: ik denk dat Fiona meer gerief zal krijgen dan die kleine. Logisch ook, voor een tweede, en ik denk niet dat zij het erg zal vinden. En ook, de tweede zal later ook een potje, boekjes en duplo kunnen gebruiken.
Jan 19 2010

Uitbollen

Posted on by

Nog twee weken ging ik werken. Maar in samenspraak met de vroedvrouw (en omdat ik het redelijk beu ben), zal ik het grootste deel van die weken van thuis uit werken.

Geen probleem voor mijn werkgever. Absoluut geen klagen van. En ook, waarom zou ik dagelijks vier uur onderweg zijn voor werk dat ik prima van thuis uit kan doen?

Ik strompel bovendien nogal tegenwoordig. Echt snel gaat het niet meer. Ik kan mijn eigen dochter niet meer bijhouden 🙂 Gisteren moesten we nog naar de Ikea omdat onze keukenkraan het had begeven. Manlief moest Fiona overal meenemen, terwijl ik, door kramp geplaagd, mij ergens in een zetel zette.

Die kramp, dat is ergerlijk. De kuitkrampen zijn vervangen door kramp in mijn liesstreek. En die voel ik niet aankomen. Dus ben ik al een paar keer bijna onderuit gegaan, omdat 1 been plots dienst weigerde. Maar he, ik klaag nog altijd niet. Krutje houdt zich weer wat rustiger dan dit weekend en ik slaap weer beter.

Goed nieuws dus! Bovendien werd mijn doopsuikergerief daarnet geleverd en is dat weeral een zorg minder. Nu alleen nog kabouterkes vinden die onze benedenverdieping helpen afwerken!

Jan 18 2010

Loemp

Posted on by

Deze morgen een telefoontje van de creche. Koorts kon het niet zijn, dus ik hield mijn hart al vast.

Fiona was gevallen. Ik dacht dat ze was gestruikeld, blijkbaar is ze uit een zetel gevallen. Met haar hoofd op een bankje. Een wonde aan haar oog.

Maar ik moest mij niet ongerust maken: ze had niet veel geweend. Duh! Ik ging mij ongerust maken als ze wel veel had geweend.
De verantwoordelijke met ervaring (drie kinderen en veel valpartijen) heeft de wonde verzorgd en er heel professioneel plakkertjes op gekleefd (heel hun voorraad zo lijkt het wel).

Maar bon: haar oog zelf is gelukkig niet gekwetst (toch nu nog niks te zien). Even zien wat het morgen geeft.

Jan 17 2010

Te veel

Posted on by
  • Buik: als zelfs de vroedvrouw medelijden heeft omwille van je dikke buik, als je er op 36 weken uitziet alsof het nu voor ieder moment is, als je op geen enkele manier nog zonder hulp in je schoenen kan/voor je dochter kunt zorgen 
  • Werk: als je noodgedwongen je man een weekend achterlaat zodat hij in het huis kan werken, als je eigenlijk moet stoppen met werken maar nog minstens twee weken moet doorgaan om alles af te krijgen, als je bang bent om te bevallen zonder dat er zelfs maar iets klaar is van je to-do lijstje

Vrijdat mocht ik eindelijk nog eens op controle. Alles bleek in orde te zijn, behalve dat mijn buik nu toch wel gigantische proporties aanneemt en dat het einde normaal gezien nog niet in zicht is. 1 luttele centimeter zijn we toch al op weg. Bloeddruk en al de rest was in orde, maar ik was tot mijn schrik wel ineens 4 kg bijgekomen in anderhalve maand. Hoe het zat met het gewicht van de baby, daar kon de vroedvrouw helaas niks over zeggen maar mijn buik spreekt voor zich, vind ik.
Ik zou toch heel graag nog de volgende controle halen eind januari, maar soms heb ik schrik. Zoals vannacht – het rommelt al serieus daarbinnen maar ik vind 36 weken echt nog te vroeg! En daarbij er is nog niks klaar. Dus, krutje, blijf maar nog wat zitten.

Zwanger zijn heeft ook zijn voordelen. Mijn jaarlijks tandartsbezoek verliep heel goed. Hij kon na goed kijken geen gaatjes vinden en ik werd gespaard van een foto, waar hij dan meestal wel iets vindt. Vanwege mijn dikke buik ja. Echt rouwig was ik niet dat het na 20 minuten voorbij was: krutje lag heel erg op mijn maag, daar in die tandartsstoel.
Fiona haar eerste tandartsbezoek was niet zo´n succes. Ik had gehoopt dat ze vrijwillig haar mond ging opendoen, maar alles was reeds verkorven toen bleek dat die stoel plots omhoog ging.
Volgende keer beter dus.

Ik moet dus normaal gezien werken tot eind van de maand maar in samenspraak met de vroedvrouw, doe ik zo rustig mogelijk. Veel thuiswerk dus, en zo weinig mogelijk naar Brussel.
Ik hoop dat mijn doopsuiker snel geleverd wordt en dat ons kaartje volgend weekend eindelijk afraakt. En onze benedenverdieping nog afraakt.