En manlief en ikzelf spendeerden een hele nacht in de materniteit.
Het resultaat: niks, nul, noppes – geen baby dus. Iets waar de vijf andere vrouwen op de afdeling gisterennacht wel in slaagden. Het was volle maan…
Om vier uur begon het onbehagelijk gevoel en de pijn. Na veel wikken en wegen toch maar dochter in auto gestopt en afgezet bij onze bevallings-opvang. Daarna direct doorgereden naar AZ Sint-Lucas.
Tegen zeven uur waren we daar en begonnen de weeën goed door te komen. Eerst geloofde manlief er niet in, maar toen precies wel.
Ik werd aan de monitor gelegd en had netjes weeën om de 2 a 3 minuten. Na een half uur was er al een kleine centimeter opening bij. ‘t Is voor vannacht, waren de vroedvrouwen het eens. En ze startten met de antibiotica die ik voor de bevalling moest krijgen. Minimum twee dosissen met vier uur tussen.
De weeën bleven duren maar waren goed op te vangen. Om 12 uur kreeg ik de tweede dosis antibiotica. Al lachend zei ik dat ik niet verwacht had die tweede dosis te halen. En toen… toen stond ik op uit het bed en leek het voorbij. Niet meer bibberen, ik voelde mij plots prima. En heel af en toe nog wat pijn maar geen echte weeën meer.
Balen natuurlijk als je op de gang vrouwen in arbeid hoort en baby’s hoort geboren worden. Nog nooit heb ik mij zo nutteloos gevoeld. Een (vrij) onvriendelijke vroedvrouw kwam kijken en concludeerde dat we beter naar huis konden. Volgens haar had ik zelfs nog minder opening dan toen ik arriveerde.
Gelukkig kwam toen de vriendelijke vroedvrouw (dezelfde als bij Fiona’s geboorte) en die raadde ons aan toch nog wat te slapen en te wachten op het oordeel van mijn gynaecoloog. Die was namelijk van wacht en zou die nacht zeker nog langskomen.
Deze morgen hoorden we dat ze was langsgeweest (we hadden allebei een paar uurkes geslapen) en dat ze nog wilde wachten (met de vliezen te breken, zodat het zou doorzetten), aangezien het nog twee weken te vroeg was. Nog maar eens aan de monitor en ik had om de 10 minuten een wee. Maar verder geen vooruitgang.
En dus keerden manlief en ik zonder baby terug naar huis. Balen is me dat. Het kan voor ieder moment zijn, aldus de laatste vroedvrouw. Maar ik voel dus NIKS he.
Ok, ik heb de antibiotica gehad. En hoef dus minder ongerust te zijn als ik de volgende keer de dosissen niet meer haal. En misschien was een blaasontsteking de oorzaak van alle ongemak. Maar die zou nu ook verdwenen moeten zijn.